Bł. Honorat
Koźmiński

Bł. Honorat Koźmiński (1829-1916) przyszedł na świat w Białej Podlaskiej. Choć został wychowany w wierze katolickiej, dopiero po nawróceniu stał się gorliwym wyznawcą Chrystusa. W młodości niesłusznie osadzony w Cytadeli, przeżył cudowne nawrócenie, które stało się momentem zwrotnym jego życia i wiary. Odtąd – przekonany i utwierdzony w Bożej miłości – nie przestawał szukać sposobów, by na miłość odpowiedzieć miłością.

Z serca pełnego wdzięczności, dotknięty łaską powołania, oddał Bogu wszystko co miał, oddał Bogu siebie, wstępując do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Tak zaczęło się jego nieustanne szukanie okazji, by realizować Boże plany – niezależnie od warunków w jakich wówczas znajdowała się Polska i zakony kasowane przez zaborców.

Wiedział, że ostoją narodu jest jego moralność, a ostoją moralności żywa wiara, dlatego nie chciał dopuścić, by wymarło w Polsce życie zakonne. Podczas zamknięcia w klasztorze – w Zakroczymiu oraz w Nowym Mieście nad Pilicą – założył 26 wspólnot życia konsekrowanego. Każda z nich miała wspierać konkretną, zagrożoną przez politykę zaborcy, warstwę społeczną narodu polskiego.

Jednak to nie ówczesna sytuacja polityczna zadecydowała o powstaniu tak licznych wspólnot życia ukrytego. Działalność zakonotwórcza ojca Honorata wypływała z jego głębokiej zażyłości z Bogiem, z wielu godzin spędzonych na adoracji, z ciągłego wsłuchiwania się w głos Pana i szukania odpowiedzi na Jego wezwania. Zatopiony bez reszty w Bogu, szukał Go nieustannie i nazywał „Bogiem ukrytym”. I to właśnie tajemnica ukrycia Boga nadawała kształt powstającym wspólnotom, nierozpoznawalnym dla społeczeństwa i carskich władz.

W swoich pismach bł. Honorat ukazał liczne duchowe motywy kształtujące nowatorską ideę życia bez zewnętrznych oznak konsekracji. Były to między innymi:

  • ponadczasowa wartość życia ukrytego Jezusa, który to w Nazarecie nie był znany nikomu ze swego Boskiego pochodzenia i posłannictwa,
  • Eucharystia, w której Bóstwo Jezusa zostało na zawsze ukryte pod postacią chleba,
  • rzeczywistość Kościoła, który w swoich widzialnych strukturach ukrywa niewidzialny wymiar Królestwa Bożego.

Na takim wielowymiarowym fundamencie – pomimo zmieniających się warunków zewnętrznych – ukryte życie zakonne trwa przez wieki, ubogacając Kościół głębią duchowości ukrycia i specyfiką apostolstwa.

Ojciec Honorat odszedł do wieczności w opinii świętości, beatyfikowany został w Rzymie 16 października 1988 roku. Nadal jest obecny w życiu sióstr jako niedościgniony wzór naśladowcy Chrystusa.