Zarys
historii
Zgromadzenia

8 grudnia 1884 roku z inicjatywy bł. Honorata Koźmińskiego powstało Zgromadzenie Sług Jezusa, jako kolejne ogniwo zgromadzeń ukrytych, zakładanych przez tego charyzmatycznego kapucyna.

Ojciec Honorat, zatroskany o losy wynarodowianego społeczeństwa polskiego, odczytał Boże plany wobec Eleonory Motylowskiej. Jej, jako współzałożycielce, powierzył rozwój nowego dzieła, które w szczególności miało być poświęcone pracy ze służącymi. Eleonora przejęła duchowy zamysł bł. Honorata – wprowadzała siostry w charyzmat służby w ukryciu i kształtowała w nowo powstałym zgromadzeniu duchowość franciszkańską. Początkowo, w celu dotarcia do jak najszerszego środowiska, zgromadzenie miało w swoich strukturach cztery rodzaje przynależności do wspólnoty: siostry życia wspólnego, siostry stowarzyszone, zjednoczone oraz wszystkie służące.

Pierwsze trzydziestolecie to czas silnego wzrostu powołań i rozszerzania działalności apostolskiej, jeszcze pod okiem Założyciela, który zazwyczaj listownie, wspierał i szlifował duchowo samą Eleonorę, a także inne siostry.

W czasie I wojny światowej i w okresie międzywojennym zgromadzenie bardzo prężnie rozwijało swoje apostolstwo, prowadząc dla służących kursy dokształcające i szkoły, w wielu miejscach wszystkich trzech zaborów. W tym okresie siostry, w ramach ściślejszego ukrycia, działały pod szyldem Stowarzyszenia Opieki nad Dziewczętami. Do zadań apostolskich – charakterystycznych dla ówczesnej epoki – należały: pośrednictwa pracy i misje dworcowe, które ułatwiały siostrom pierwszy kontakt z dziewczętami przyjeżdżającymi do miast w poszukiwaniu zajęcia. Równolegle prowadzone były duszpasterstwa dla służących w celu pogłębienia ich życia religijnego i przygotowania do sakramentów.

Niestety II woja światowa – a szczególnie czasy komunistycznych represji – zmieniły bardzo kształt naszego apostolstwa. Podczas wojny siostry były zmuszone do częstych migracji. Istniejąca sytuacja mobilizowała je do nawiązywania nowych kontaktów apostolskich i zaangażowania się w pomoc ofiarom wojny: dzieciom, więźniom, licznym rodzinom żydowskim czy prześladowanym kapłanom.

Po wojnie natomiast władze komunistyczne uniemożliwiły siostrom prowadzenie wielu dzieł, narzucając nowe formy pracy, na przykład wśród dzieci niepełnosprawnych. Wówczas to wiele sióstr zaczęło pracować w instytucjach państwowych, by móc dalej apostołować wśród dziewcząt – w zakładach krawieckich, w szkołach zawodowych, w szpitalach czy przy katechizacji.

Sytuacja ta trwała do czasu upadku komunizmu, kiedy to nowe władze zaczęły przywracać siostrom utracone dzieła i oddawać zabrane nieruchomości. Dało to zgromadzeniu możliwość powrotu do zadań i posług zgodnych z charyzmatem: wśród dziewcząt i kobiet, rodzin i dzieci.

W trosce o polonię siostry podjęły pracę w USA, w Wielkiej Brytanii i Algierii. A angażując się w misje w Boliwii i na Ukrainie, poszerzyły zakres swojego apostolstwa. W odpowiedzi na znaki czasu, już w obecnym stuleciu, otworzyły placówkę we Włoszech, również ze względu na apostolstwo wśród polonii.

Obecnie nadal – w otwartości na Boże prowadzenie – szukamy nowych dróg rozwoju zgromadzenia oraz posług w duchu naszych Założycieli.