Charyzmat
Charyzmat, czyli wyjątkowy dar Ducha Świętego mający służyć posłannictwu Kościoła, dla naszego zgromadzenia został odczytany przez Założyciela – bł. Honorata Koźmińskiego. To on – w otwartości swojego umysłu i serca, żyjąc w określonym kontekście historyczno-społecznym – rozeznał, jaka ma być ponadczasowa misja Sług Jezusa w Kościele.
Mało znany wcześniej styl życia ukrytego osób konsekrowanych, stał się wyznacznikiem naszej duchowości i apostolstwa. Ojciec Honorat był wyjątkowym charyzmatykiem swojej epoki, umiał więc połączyć znaki czasów z ponadczasową ideą ukrycia Boga. Zaakcentował też w naszym charyzmacie służbę – wówczas marginalizowaną i niedocenianą – jako priorytet w naśladowaniu Chrystusa. Ostatecznie to właśnie charyzmat służby w ukryciu stał się tożsamością Sług Jezusa
Fenomen ukrycia
Fenomen ukrytego życia zakonnego dla jednych jest przestarzały, dla drugich bezsensowny, dla większości nie do końca zrozumiały, dla nas natomiast – wyjątkowy i piękny. Ukryta forma życia oddanego Bogu, oprócz braku zewnętrznych oznak konsekracji w naszym świeckim stroju, kształtuje nasz sposób naśladowania Jezusa i wpływa na nasze apostolstwo. Nieznane światu ze swego powołania, zgodnie ze wskazaniami bł. Honorata, chcemy – jak Jezus w Nazarecie – realizować zbawczą misję Ojca.
Świadectwo naszego życia ma być jak ziarno rzucone w ziemię, by poprzez to, co małe i pozornie nieistotne, budować Królestwo Chrystusa w świecie. Brak zewnętrznych znaków konsekracji nadaje specyfikę naszemu apostolstwu i umożliwia dotarcie do wielu środowisk, nawet niechętnych Kościołowi.
Idea życia ukrytego, zaczerpnięta przez bł. Honorata z Ewangelii dzieciństwa Jezusa, pozwala nam doświadczać zbawczego wymiaru codzienności w każdej posłudze, w każdym czasie i w każdym miejscu.
W myśl założyciela Eucharystia – zawierająca w sobie ponadczasową obecności Boga ukrytą pod postacią chleba – jest prototypem naszego ukrycia. Mocą Jezusa działającego w Eucharystii, niezależnie od zmieniających się warunków zewnętrznych, chcemy rozszerzać Królestwo Boże.
Służba
Służba to samo serce tożsamości Sług Jezusa. Choć w dzisiejszym hedonistycznym świecie zupełnie zdezaktualizowana i ignorowana, dla nas stała się pewną i jedyną drogą realizacji założycielskiego charyzmatu.
Źródłem naszej służby jest pragnienie naśladowania Chrystusa, który przez uniżenie stał się pokornym Sługą Jahwe. Idziemy w ślady naszego Mistrza, który poprzez służbę od Wcielenia po Krzyż i Zmartwychwstanie, odkupił każdego człowieka. Za Jego przykładem – z miłością i z miłości – podejmujemy wszelkie zadania apostolskie.
Szczególnie bliska naszemu zgromadzeniu jest postawa Maryi, pokornej Służebnicy, która z uległością i ufnością otwierała swoje serce na Boże plany, i z hojną miłością je realizowała.