Fenomen ukrycia

Fenomen ukrytego życia zakonnego dla jednych jest przestarzały, dla drugich bezsensowny, dla większości nie do końca zrozumiały, dla nas natomiast – wyjątkowy i piękny.

Ukryta forma życia oddanego Bogu, oprócz braku zewnętrznych oznak konsekracji w naszym świeckim stroju, kształtuje nasz sposób naśladowania Jezusa i wpływa na nasze apostolstwo. Nieznane światu ze swego powołania, zgodnie ze wskazaniami bł. Honorata, chcemy – jak Jezus w Nazarecie – realizować zbawczą misję Ojca. Świadectwo naszego życia ma być jak ziarno rzucone w ziemię, by poprzez to, co małe i pozornie nieistotne, budować Królestwo Chrystusa w świecie. Brak zewnętrznych znaków konsekracji nadaje specyfikę naszemu apostolstwu i umożliwia dotarcie do wielu środowisk, nawet niechętnych Kościołowi.

Idea życia ukrytego, zaczerpnięta przez bł. Honorata z Ewangelii dzieciństwa Jezusa, pozwala nam doświadczać zbawczego wymiaru codzienności w każdej posłudze, w każdym czasie i w każdym miejscu. W myśl założyciela Eucharystia – zawierająca w sobie ponadczasową obecności Boga ukrytą pod postacią chleba – jest prototypem naszego ukrycia. Mocą Jezusa działającego w Eucharystii, niezależnie od zmieniających się warunków zewnętrznych, chcemy rozszerzać Królestwo Boże.